اگر فرزندتان دچار ADHD است، درمانش را جدی بگیرید
در گذشته کودکان مبتلا به اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی را به‌اشتباه دارای سندرم کودک شیطان می‌دانستند. اما محققان با بررسی‌های بیشتر این اختلال را بهتر شناختند و به این نتیجه رسیدند، چنانچه این اختلال در کودکی درمان نشود، احتمال اینکه در بزرگسالیِ فرد، همراه او باشد بسیار زیاد است.
سازمان بهداشت جهانی فهرستی از علایم وجود اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی در بزرگسالان ارائه داده است. بیشتر علایم اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی (ADHD) واضح است و این مشکل را می‌توان با کمک این علایم در فرد مبتلا تشخیص داد. اما بررسی‌ها نشان داده تقریبا ۲۰درصد از بزرگسالان نمی‌دانند که به این اختلال مبتلا هستند. سازمان بهداشت جهانی، فهرستی از علایم ابتلا به این اختلال در بزرگسالان در اختیار مردم گذاشته است.
فهرست علایم اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی در بزرگسالان بنابر نظر محققان سازمان بهداشت جهانی عبارت‌اند از:
بی‌دقتی و فقدان توجه به جزئیات
افراد مبتلا به ADHD به‌دلیل اینکه سطح دوپامین بسیار کمی دارند، انجام دادن سریع کارها و با دقت کافی، برایشان سخت است.
بیقراری و تندخویی
این افراد تندخو هم هستند. البته بیقراری آنها با نوشیدن مقدار زیادی کافئین در روز یا داشتن اختلال اضطراب بیشتر هم می‌شود.
اگر این علائم را دارید یعنی به ADHD مبتلا هستید/ ۵ نشانه اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی در بزرگسالان
نوسانات خلقی و زودرنجی
افراد مبتلا به ADHD نمی‌توانند به‌راحتی احساسات خود را کنترل کنند و به همین دلیل دچار نوسانات خلقی می‌شوند و درضمن آنها بسیار زودرنج هستند.
عدم توانایی در تمرکز یا اولویت‌بندی کارها
افراد مبتلا به ADHD خیلی باید تلاش کنند تا روی کاری متمرکز شوند. آنها معمولا آنقدر حواس‌شان پراکنده است که زمان را از دست می‌دهند و حتی متوجه نمی‌شوند روی هر کاری چقدر وقت صرف کرده‌اند. درضمن آنها همیشه پیش از اینکه کاری را تمام کنند، سراغ کارهای جدید می‌روند و قبلی‌ها را نیمه‌کاره می‌گذارند.
مشکل داشتن در ارتباط و گفتگو با دیگران
افراد مبتلا به ADHD به‌دلیل حواس‌پرتی‌شان نمی‌توانند ارتباط کلامی و گفتگوی مناسب با دیگران داشته باشند. آنها دایما یا یادشان می‌رود که موضوع گفتگو چه بوده است یا مرتب میان کلام دیگران پریده و حرفی غیر از موضوع مورد صحبت می‌زنند. تعامل با این افراد سخت است.
توصیه‌های یک روانپزشک
دکتر علی نیک جو، روانپزشک و روانکاو خطاب به والدینی که فرزند مبتلا به ADHD یا نقص توجه و بیش فعالی دارند، می‌گوید: موضوع این نیست که به فرزند شما بگویند ADHD دارد یا نه؛ موضوع این است که فرزندتان احساس نکند هوش‌اش از بقیه کمتر است. موضوع این نیست که فرزندتان دارو مصرف کند؛ موضوع این است که فرزندتان احساس عزت نفس داشته باشد. موضوع این نیست که فرزندتان تحت درمان قرار بگیرد یا نه؛ موضوع این است که فرزندتان توسط گروه‌های هم‌سال، بخاطر رفتارهایی که دست خودش نیست طرد نشود.
این روانپزشک تاکید می‌کند: تشخیص ابن بیماری بیش از هر چیزی با مصاحبه روانپزشک با کودک و پدر و مادر و گزارش‌های معلم و مربی مدرسه است. تشخیص و درمان ADHD در دختر بچه‌ها بسیار مهم‌تر است چون در دخترها این بیماری معمولا در قالب نقص توجه و نه بیش فعالی بروز می‌کند و در بسیاری موارد نادیده گرفته می‌شود.