ناامیدی در سالن: ناکامی ارکستر سمفونیک AISO در آزمونی مهم

خبرگزاری تسنیم

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، 29 و 30 مهر 1403 – تالار وحدت میزبان علاقه‌مندان به موسیقی کلاسیک و مدرن بود که برای تماشای کنسرتی از ارکستر سمفونیک AISO به رهبری مازیار یونسی و کوارتت کاسته گرد آمده بودند. این رویداد با اجرای دو قطعه از دنیای‌های متفاوت موسیقی، شامل موومان اول سمفونی شماره 7 اثر آنتون بروکنر و قطعه مدرن “دیرند” از کوارتت کاسته، برگزار شد.

کنسرت با اجرای موومان اول سمفونی شماره 7 آنتون بروکنر آغاز شد. این اثر یکی از برجسته‌ترین سمفونی‌های بروکنر محسوب می‌شود. مازیار یونسی، پیش از آغاز اجرا، با حضار سخن گفت و توضیحاتی درباره پیچیدگی‌های این اثر ارائه داد. این حرکت، تلاشی برای نزدیک‌تر کردن مخاطب به دنیای موسیقی کلاسیک و کاهش فاصله میان ارکستر و شنونده بود.

چالش‌های فنی

با این حال، چالش‌های فنی در حین اجرا به وضوح مشهود بود. بخش زهی‌ها نتوانستند صدای یکدست و منسجمی تولید کنند و در برخی لحظات، فالشی در نت‌ها شنیده می‌شد که از زیبایی اجرای اثر کاست. همچنین، نوانس‌های پایین بادی برنجی‌ها نیز با مشکلاتی روبرو بود و صداهای نامفهوم و کدر به گوش می‌رسید. این ایرادات، به ویژه در قطعاتی که به لطافت و پویایی دینامیک متکی بودند، بارزتر شدند.

مشکلات ریتم

مشکلات ریتم نیز از دیگر چالش‌های این اجرا بود. در برخی بخش‌های پیچیده، ارکستر از انسجام ریتمیک لازم برخوردار نبود که به ناهمگونی بافت صوتی منجر شد. با این وجود، تلاش برای اجرای نوانس‌ها و رساندن احساسات مختلف موسیقایی از نقاط قوت این اجرا به شمار می‌رفت.

وقتی مازیار موفق نبود

مازیار یونسی با رویکردی پرشور و بدون استفاده از نت و پارتیتور، سعی داشت انرژی خود را به ارکستر منتقل کند. این نوع رهبری، اگرچه می‌تواند به ایجاد حس زنده و پرهیجان کمک کند، اما به نظر می‌رسید که در مورد این قطعه دشوار، بخشی از ارکستر به‌ویژه بخش زهی‌ها در پیروی از رهبر ارکستر با مشکلاتی مواجه بودند. موسیقی بروکنر، با فرم‌های گسترده و تم‌های طولانی، نیازمند هماهنگی دقیق میان اعضای ارکستر است، و در این اجرا،در بعضی موارد این هماهنگی به‌طور کامل حاصل نشد.

پس از پایان اجرای اثرِ بروکنر، نوبت به اجرای قطعه مدرن “دیرند” از کوارتت کاسته رسید. یونسی پیش از این قطعه نیز توضیحاتی ارائه کرد و آن را به نوعی به بروکنر تقدیم کرد. این قطعه، با هارمونی‌های کروماتیک پیانو آغاز شد و فضایی مبهم و گاه سرد ایجاد کرد. ورود گیتار الکتریک و اجرای فواصل نامطبوع، حس عدم قطعیت را تقویت کرد.

40 دقیقه‌ی غیر جذاب

در حالی که “دیرند” نزدیک به 40 دقیقه بدون وقفه ادامه یافت، تنوع ریتمیک و بازی‌های پیچیده با تمپو محدود به تغییر کسر میزان بود. این در حالی است که استفاده از پلی‌ریتمیک و دیگر تکنیک‌های ریتمیک می‌توانست جذابیت بیشتری به اجرا ببخشد.

در بخش‌های کلایمکس این قطعه، انتظار می‌رفت هیجان بیشتری از نظر تکنیکال به مخاطب منتقل شود، اما ارکستر بیشتر به تکرار الگوها و تاکید بر تغییرات تمپو اکتفا کرد.

این کنسرت، تجربه‌ای از تضادهای موسیقایی بود؛ از یک سو اجرای کلاسیک بروکنر با ساختار منسجم و از سوی دیگر قطعه مدرن “دیرند” که فضایی متفاوت را به نمایش گذاشت. اگرچه هر دو اثر جذابیت‌های خاص خود را داشتند، مشکلات تکنیکی و عدم بهره‌برداری کامل از امکانات ارکستری از تاثیرگذاری آن‌ها کاست.

یونسی، به عنوان رهبر و تنظیم‌کننده، تلاش کرد تا میان سنت و مدرنیته پلی بزند، اما برخی ایرادات اجرایی نشان داد که هنوز راه‌های زیادی برای پیمودن از سوی او وجود دارد.
مازیار یونسی قرار است حدود 15 روز پس از این کنسرت، در همین تالار وحدت، ارکستر سمفونیک تهران را رهبری کند. حال باید دید که یونسی پس از تجربه ناموفق اجراییش با ارکستر AIOS و کوارتت کاسته، با ارکستر سمفونیک تهران چه کیفیتی را برای مخاطبان به نمایش می‌گذارد.

نوشته: فرید پریش

انتهای پیام/