۹۹ درصد بازی‌سازها اول راه شکست می‌خورند
مهرداد رضایی کاندیدای دهمین جشنواره بازی‌های رایانه‌ای فجر که برای بازی «جک بد» نامزد شده، در گفتگو با خبرنگار مهر، گفت: سال گذشته یعنی در نهمین جشنواره بازی‌های رایانه‌ای برای بازی «امپراطورهای قلابی» سه جایزه دریافت کردم. برای دهمین جشنواره بازی‌های رایانه‌ای بازی «جک بد» را ارسال کرده بود که به عنوان کاندیدای غزال زرین انتخاب شده است.
وی افزود: بازی «جک بد» یک بازی اکشن ماجرایی کمدی بوده که داستان آن از جک و لوبیای سحرآمیز الهام گرفته شده است. بازیکن در این بازی در نقش جک، شخصیتی شیطان و سرکش، با تصمیمات و اقدامات ناشیانه خود، موقعیت‌های خنده‌دار و غیرمنتظره‌ای را در طول مسیر رقم می‌زند. با شخصیت‌های عجیب و غریب ملاقات و در رویدادهای غیرقابل پیش‌بینی شرکت می‌کند. بازیکن با کنترل جک و هدایت او در مسیر داستان، لحظات شاد و خنده‌داری را تجربه می‌کند. این بازی به صورت تکی ساخته شده و برای گروه سنی ۱۱ سال به بالا مناسب است.
این‌تولیدکننده بازی‌های رایانه‌ای با اشاره به تأثیر جشنواره بازی‌های رایانه‌ای بر تولیدات بازی‌ها گفت: این‌بازی هم‌اکنون تولید و در مارکت‌های ایرانی و خارجی قرار داده شده است. باید ببینیم بازی‌سازی که در جشنواره شرکت می‌کند، هدفش چیست و چه چیزی از جشنواره می‌خواهد. برای مثال بخشی از جشنواره با عنوان بخش سرمایه گذاری است. در این بخش تهیه کنندگان که اغلب از تهیه کنندگان فیلم هستند، به درخواست بنیاد ملی بازی های رایانه ای حضور می یابند و روی بازی ها سرمایه گذار می کنند. از آنجا که این تهیه کنندگان، سال ها در حوزه سرمایه گذاری فیلم فعال بودند، قدری مجاب کردن آنها برای سرمایه گذاری در بازی سخت است.
رضایی گفت: زمانی که مثلاً یک تهیه‌کننده فیلم می‌سازد، کارگردان و عوامل را می‌آورد و مدت فیلم‌برداری نهایتاً یک ماه یا دو ماه طول می‌کشد. تمام می‌شود، پول را پرداخت می‌کند و فیلم اکران می‌شود و به درآمدزایی می‌رسد. اما زمانی که ما به سمت انیمیشن یا بازی کامپیوتری می‌رویم، داستان کاملاً متفاوت می‌شود. تهیه کننده از بازی ساز می‌پرسد که این پروژه چقدر طول می‌کشد. بازی ساز پاسخ می دهد که پروژه بین یک سال تا دو سال طول می کشد. در این دوسال بازی ساز باید ماهانه حقوق کافی را به گروهش بدهد و در کنار آن باید فضا و تجهیزات هم فراهم شود.
برگزیده نهمین جشنواره بازی‌های رایانه‌ای گفت: صنعت بازی‌های کامپیوتری در ایران هنوز راه خود را به طور کامل پیدا نکرده است و انیمیشن هم وضعیت مشابهی دارد. تهیه‌کننده‌ها وقتی این شرایط را می‌بینند، عقب‌نشینی می‌کنند و جلو نمی‌آیند. واقعیت این است که مجاب کردن یک تهیه‌کننده فیلم برای سرمایه‌گذاری روی چنین پروژه‌هایی، با این حجم از هزینه و زمان، کار بسیار دشواری است. آیا اصلاً این پروژه‌ها به درآمدزایی می‌رسند؟ آیا گروهی که تولیدکننده بای با آنها کار می‌کند، توانایی لازم را دارد؟
وی افزود: در دنیا بازی‌های بسیار زیادی تولید و خلق می‌شوند، ممکن است این پروژه‌ها در میان این حجم از بازی ها دیده نشود. حتی اگر تهیه‌کننده‌ای حاضر شود برای تولید بازی هزینه کند، اول ماجراست. بعد از آن باید چه کار کرد؟ باید تبلیغات کرد. اما اگر تهیه‌کننده در این مسیر نابلد باشد، عملاً این پروژه به شکست می‌خورد. به همین دلیل است که شخصاً اعتقادی به سرمایه‌گذاری روی بازی‌های کامپیوتری در ایران به ویژه از طریق تهیه‌کننده‌های فیلم ندارم. بازی‌سازهای موفق در ایران، آن‌هایی هستند که به شدت مستقل عمل می‌کنند. حالا چه در داخل کشور باشند یا در خارج از کشور فعالیت کنند. این گروه ها کاملاً مستقل کار می‌کنند. برای مثال بازی‌هایی که فروش بالایی دارند، خودشان دور هم جمع شده‌اند، بازی را خودشان ساخته‌اند و خودشان آن را به بازارهای خارجی فرستاده‌اند و خودشان آن را منتشر کرده‌اند. حالا این پرسش مطرح می شود که چند نفر علاقه‌مند بودند این کار را انجام دهند؟ بنیاد ملی بازی های رایانه ای تا کنون هیچ حمایتی از من نداشته است درحالی که در بیش از ۴۰ تا ۵۰ جشنواره داخلی و خارجی شرکت کرده‌ام و موفق به دریافت جوایزهای مختلفی شده ام.
رضایی گفت: به عنوان یک بازی ساز حقی دارم که به آن توجهی نمی‌شود. روز به روز عقب‌تر می‌رویم و این ضربه‌ی بزرگی به ما می‌زند و نمی‌توانیم با این شرایط پیروز شویم. هم اکنون مستقل هستم و به هیچ نهادی وصل نیستم. کامپیوترم را روشن می‌کنم و اگر در زمینه ساخت بازی نیاز به کمک داشته باشم، از دیگران کمک می‌گیرم. در تیتراژ پایانی بازی‌ها هم معمولاً اسم‌های خارجی دیده می‌شود. به صورت تک‌نفره هم می‌توانیم جلو برویم و بازی‌مان را خودمان منتشر کنیم. اما انتظار کشیدن برای این که بنیاد ملی بازی های رایانه ای یا دولت کاری برای ما انجام دهد، به نظر من از همان ابتدا اشتباه است. متأسفانه برخی فکر می‌کنند که در این حوزه پول زیادی وجود دارد. البته درست است که زمینه‌ی درآمدزایی خوبی دارد، اما این درآمد بیشتر برای استریمرها و کسانی است که بازی‌ها را اجرا می‌کنند، نه برای سازنده‌های بازی.
وی افزود: ۹۹ درصد بازی‌سازها در بازی‌های اول و دوم خود شکست می‌خورند و بازگشت مالی ندارند. این ذهنیت که پول در بازی‌سازی است، باید کاملاً پاک شود. زمانی در این حوزه می توانیم موفق باشیم که کاملا موضوع را جدی بگیریم و تبدیل به بخش اصلی زندگی شود و مدام در حال خلاقیت باشیم. اگر بخواهیم فقط کپی‌کاری کنیم، به جایی نمی‌رسیم.
کاندیدای دهمین جشنواره بازی های رایانه ای در پایان گفت: بازی‌هایی که امروز وجود دارند و شاهدش هستم، متأسفانه تقریباً کپی هستند. به ویژه می توان به بازی‌های اول شخص، بازی های کارتی اشاره کرد که از هیچ خلاقیتی برخوردار نیستند. نمونه مشابه تک تک بازی هایی که حتی کاندید شده اند، در اینترنت وجود دارد و کپی هستند. از جشنواره بسیار ناامید شده ام. به جرات می‌گویم که هیئت داوران می‌توانند به این نتیجه برسند که در هر بخش، هیچ بازی‌ای شایسته‌ی جایزه نیست. بسیاری از بازیسازان بر این باور هستند که اگر مهاجرت کنند، موفق می شوند. به شخصه ایران را دوست دارم و معتقدم اگر کسی بخواهد در همین سرزمین کار تولید بازی را انجام دهد، می تواند. بازی سازی یک کامپیوتر، اینترنت و نرم افزار نیاز دارد. آن‌چه یک بازی‌ساز را موفق می‌کند، خلاقیت است. ابتدا به این موضوع خلاقیت برسند، سپس به دنبال تهیه کننده برای کارشان باشد. پیشنهادم به بازیسازان این است که از ابتدای امر به سراغ تهیه کننده نروند.