جنایت علیه سال نو/ طبل و دهل عاشورا ناامنی است یا آتش و قطع عضو نوروز؟!
سال کهنه، خسته و فرسوده، جای خود را سالی نو می دهد، نوید بهاری می‌آید؛ بهاری که باید نماد زندگی، نو شدن و امید باشد. اما انگار خود در تلاشیم که با تلخی این شروع دوباره رقم بزنیم.
چه شده است که این جشن زیبا و مقدس، که نامش نوروز است، به جای آنکه نماد زندگی و شادی باشد، به صحنه‌ای از وحشت و ناامنی و تباهی تبدیل شده است؟ چه شده است که به جای آواز پرندگان و نوای زندگی، صدای انفجار ترقه‌ها و فریادهای دردآلود مجروحان، فضای شهرها را پر کرده است؟
به گزارش سرویس اجتماعی تابناک، زمین، این مادر مهربان، در آستانه بهار فریاد می‌کشد. فریادی که از درد سوختگی‌هایش برمی‌خیزد، از زخم‌هایی که بر پیکرش نشسته است. زمین، که باید در نوروز لباس سبز بهار را بر تن کند، امروز با دود و آتش، با خون و اشک، پوشیده شده است.
چه کسی پاسخگوی این فریاد است؟ چه کسی پاسخگوی کودکانی است که در آستانه بهار، به جای بازی و شادی، بر تخت بیمارستان‌ها می‌نالند؟ چه کسی پاسخگوی مادرانی است که به جای آماده‌شدن برای استقبال از نوروز، در کنار تخت فرزندانشان اشک می‌ریزند؟ چرا با خود چنین می کنیم؟
کدام نقطه دنیا از ما می پذیرند که جشن ورود به سال جدید را با قطع عضو عزیزانمان و یا کشته شدن عضوی از خانواده یمان آمیخته ایم؛ ان هم دانسته و از سر یک اطلاع و احتمال قوی؟!
شادی واقعی کجاست؟
شادی واقعی، در ایجاد سر و صدای وحشتناک و ترساندن دیگران نیست. شادی واقعی، در به خطر انداختن جان خود و دیگران نیست. شادی واقعی، در احترام به زندگی، به زمین، به انسان‌هاست. در حفظ حرمت و سلامت افراد جامعه است نه با ناامن کردن زندگی بر شهر و شهروندان و حتی خود مان!
نوروز، جشنی است که باید با آرامش، با احترام، با شادی واقعی همراه باشد. جشنی که باید نماد زندگی و نو شدن باشد، نه مرگ و نابودی.
کدام عقل سلیم چنین حالی را می پذیرد که آغاز سال نوی خود را به حاذثه تلخ بفروشد آن هم معامله ای سراسر ضرر.
تأکید بر مسئولیت‌پذیری
اگر قرار نیست ماجرا را قطبی کنیم، و اگر قرار است منصفانه نگاه کنیم، باید گفت که در برابر آن صدا طبل و دهل در نیمه شب های محرم، کلی زبان به انتقاد می گشاییم و عجیب است که در برابر حادثه ای بسیار شدیدتر و وحشتناک تر با آثار ملموس ویرانگرش، سکوت پیشه کرده ایم.
همان‌طور که در ایام محرم و عاشورا، بر حفظ حرمت این ایام تأکید می‌شود، باید در آستانه نوروز نیز بر مسئولیت‌پذیری اجتماعی تأکید کرد. نوروز، جشنی است که باید با احترام به حقوق دیگران و حفظ امنیت جامعه همراه باشد.
چرا در ایام محرم، به راحتی می‌توانیم به خود و دیگران یادآوری کنیم که باید حرمت این ایام را حفظ کرد، طبل و دهل را به بیرون از مساجد برد و حال بیماران و خانواده ها را باید مراعات کرد، اما در آستانه نوروز، این حساسیت را در حداقلش هم نداریم؟ آیا شادی نوروز نباید با احترام به حقوق دیگران و حفظ امنیت جامعه همراه باشد؟
راهکارهایی برای تغییر
برای جلوگیری از تبدیل نوروز به رویدادی تلخ و ناگوار، باید به چند نکته مهم توجه کرد:
آگاهی‌بخشی: رسانه‌ها، مدارس و نهادهای فرهنگی باید با اطلاع‌رسانی گسترده، خطرات استفاده از مواد آتش‌زا و ترقه‌بازی را به مردم، به ویژه نوجوانان و جوانان، یادآوری کنند.
جایگزینی شادی‌های سالم: به جای استفاده از مواد خطرناک، می‌توان از برنامه‌های شاد و سالم مانند نورافشانی، موسیقی و بازی‌های گروهی استفاده کرد.
مسئولیت‌پذیری خانواده‌ها: خانواده‌ها باید بر رفتار فرزندان خود نظارت کنند و آن‌ها را از خطرات این رفتارها آگاه سازند.
ایجاد سئوال در ذهن ها: باید افرذاد را وادار به اندیشه کرد چه این چه جشن مصیبت باری است که خودمان را به عزای خودمان می نشاند.
نوروزی پر از امید و آرامش
نوروز، جشنی است که باید نماد امید، زندگی و نو شدن باشد. این جشن زیبا را نباید با رفتارهای خطرناک و نادرست، به رویدادی تلخ و ناگوار تبدیل کرد. بیایید با مسئولیت‌پذیری و احترام به حقوق دیگران، نوروزی پر از آرامش و شادی واقعی را برای خود و جامعه‌مان رقم بزنیم.
نوروز، جشن زندگی است؛ آن را با خطر و مرگ نیامیزیم.