کشف یک ستاره عظیم در خارج از کهکشان راه شیری

خبرگزاری تسنیم

به گزارش خبرنگار فضا و نجوم خبرگزاری تسنیم، دانشمندان برای نخستین بار موفق شدند تا یک ستاره را در خارج از کهکشان راه شیری، به طور دقیق بررسی کنند. این ستاره عظیم که WOH G64 نام دارد، در کهکشان ابر ماژلانی بزرگ قرار داشته و در آستانه انفجار به صورت ابرنواختر است.

ابر ماژلانی بزرگ (Large Magellanic Cloud) (LMC) کهکشانی در همسایگی کهکشان راه شیری است. فاصله‌اش از کهکشان راه شیری 48٫5 کیلو پارسک (تقریبا 160000 سال نوری) است و بنابراین سومین کهکشان نزدیک به راه شیری (پس از کهکشان کوتوله کروی قوس) شمرده می‌شود. ابر ماژلانی بزرگ با قطر 14 هزار سال نوری، پس از راه شیری، کهکشان آندرومدا و کهکشان مثلث، چهارمین کهکشان بزرگ گروه محلی است.

با استفاده از تلسکوپ بسیار بزرگ رصدخانه جنوبی اروپا، محققان توانستند جزئیات شگفت انگیزی از این ستاره را به دست آورند. این ستاره که در فاصله حدود 160,000 سال نوری از ما قرار دارد، توسط یک پیله غبار و گاز احاطه شده است.

“کیچی اوهناکا” محقق ارشد این پروژه، می‌گوید: ما یک پیله تخم مرغی شکل را کشف کردیم که از نزدیک ستاره را احاطه کرده است. این ممکن است نشانه‌ای از پرتاب شدید مواد از ستاره در حال مرگ، قبل از یک انفجار ابرنواختری باشد.

ستاره WOH G64 بسیار بزرگ‌تر از خورشید ما است و به عنوان یک ابرغول سرخ طبقه‌بندی می‌شود. این ستاره در مراحل پایانی عمر خود قرار دارد و لایه‌های بیرونی خود را از دست می‌دهد. این لایه‌های از دست رفته، پیله‌ای را اطراف ستاره تشکیل داده‌اند که باعث کاهش درخشندگی آن شده است.

“گرد وایگلت” از موسسه ماکس پلانک، می‌گوید: ما متوجه شدیم که این ستاره در 10 سال گذشته تغییرات قابل توجهی را تجربه کرده است. این موضوع فرصتی نادر برای دانشمندان فراهم کرده تا بتوانند مراحل پایانی زندگی یک ستاره را به طور مستقیم مشاهده کنند.

این کشف جدید، درک ما از تکامل ستارگان و مرگ آن‌ها را بهبود می‌بخشد و به دانشمندان کمک می‌کند تا بهتر بتوانند رویدادهای کیهانی مانند انفجار ابرنواختر را پیش‌بینی کنند.

اَبَرنُواَختَر یا سوپِرنوا یک انفجار عظیم و درخشان ستاره‌ای است. این انفجار زمانی رخ می‌دهد که یک ستارهٔ پرجرم در حال مرگ، شروع به خاموش شدن می‌کند. آنگاه به‌طور ناگهانی منفجر شده و مقدار بسیار زیادی نور تولید می‌کند. انهدام انفجاری ستاره به آنچه ابرنواختر نامیده می‌شود، می‌انجامد (که بسیار نورانی‌تر از نواختر است) و باقیمانده ستاره را به صورت یک تپ‌اختر (پالسار)، یا ستاره نوترونی یا شاید سیاهچاله برجای می‌گذارند.

انتهای پیام/