جشنواره نشان نیکوکاری؛ داستانی از خیرخواهی و همدلی

خبرگزاری تسنیم

روحانی نیکوکار و فعال فرهنگی با اعلام حمایت خود از جشنواره ملی اعطای نشان نیکوکاری و با تأکید بر اینکه کار خیر فقط به حمایت مالی نیست، می‌گوید: اگر جشنواره‌های این‌چنینی تداوم یابد و کمیته‌ای تشکیل شود که در طول سال راهکارهای علمی و عملی خیریه‌ای را سروسامان دهد، مشکل کارهای جزیره‌ای حل می‌شود.

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، تشکیل مؤسسات خیریه و فعالیت‌های نیکوکاری یکی از زیباترین جلوه‌های انسانیت و همدلی در جامعه است. این مؤسسات به عنوان پل‌هایی میان افراد نیازمند و کسانی که می‌خواهند به آن‌ها کمک کنند، عمل می‌کنند. انگیزه‌های تشکیل این مؤسسات بسیار متنوع و عمیق است و هر کدام از آن‌ها داستانی از عشق، همدردی و اراده برای تغییر را در دل خود دارند.

یکی از اصلی‌ترین انگیزه‌ها، احساس مسئولیت اجتماعی است. بسیاری از افراد با مشاهده مشکلات و چالش‌های موجود در جامعه، به این نتیجه می‌رسند که نمی‌توانند بی‌تفاوت بمانند. آن‌ها می‌خواهند به دیگران کمک کنند و به نوعی در بهبود شرایط زندگی افراد نیازمند سهمی داشته باشند. این احساس مسئولیت می‌تواند ناشی از تجربیات شخصی، آموزه‌های مذهبی یا فرهنگی باشد که در آن‌ها به اهمیت کمک به دیگران تأکید شده است.

علاوه بر این، فعالیت‌های نیکوکاری می‌تواند به افراد احساس رضایت و خوشحالی عمیق‌تری بدهد. وقتی که فردی به دیگران کمک می‌کند، نه تنها زندگی آن‌ها را تغییر می‌دهد، بلکه خود نیز از این عمل احساس خوشبختی و آرامش می‌کند. این احساس، به نوعی یک چرخه مثبت ایجاد می‌کند که در آن افراد بیشتری به کمک به دیگران ترغیب می‌شوند.

فعالیت فردی یا گروهی؛ در کار خیر کدام بیشتر به نتیجه می‌رسد؟

کسانی که اقدام به فعالیت‌های خیریه می‌کنند، معمولاً تا قبل از حضور در فعالیت‌های تشکل‌محور، به طور فردی هم کارهای عام‌المنفعه انجام داده‌اند. درواقع نقطه آغاز دغدغه اجتماعی و کار خیر این افراد را باید در جایی قبل از تشکیل مجموعه خیریه جستجو کرد.

حجت‌الاسلام والمسلمین کمیل نظافتی، روحانی نیکوکار و سرشناس اهل آمل، هم از این قاعده مستثنا نیست. این فعال اجتماعی که به دوستی با محیط زیست، حیوانات و کمک به نیازمندان شناخته می‌شود، مدیریت مؤسسه خیریه سفیر مهربانی را نیز بر عهده دارد.

او که چندین سال به صورت فردی فعالیت‌های داوطلبانه و فردی انجام می‌داد، دوستدار محیط زیست بوده و به حقوق حیوانات توجه داشته. اما از یک جایی به بعد در کنار کارهای فردی که همچنان هم آن‌ها را پیگیری می‌کند، رویکرد تشکل‌محور هم پیدا کرده و تشکلی به نام «سفیر مهربانی» را راه‌اندازی کرده است.

اما همیشه این پرسش وجود دراد که کار فردی در عرصه خیر بیشتر جواب می‌دهد یا کار تشکلی؟ این فعال فرهنگی در این باره به خبرگزاری تسنیم می‌گوید: هر دو جنبه لذت‌های خاص خودش را دارد. یک زمان کار فردی انجام می‌دهید که موجب اقناع روح شما می‌شود و اخلاص خودتان را با خدا و خلق خدا می‌سنجید. البته در جنبه فردی، فعالیت شما محدود است؛ زیرا کار فردی را نمی‌توان در حد ملی انجام داد.

او ادامه می‌دهد: من چندین خیزش برای انجام کار فردی در سطح کار ملی داشتم که شاید بعضاً هم موفق شدم، اما این کار ماندگار نبود. بنابراین به این نتیجه رسیدم که اگر قرار باشد کاری ماندگار شود، باید تشکلی باشد و اگر کاری را به صورت جمعی انجام بدهیم و نیرو تربیت کنیم، بستری آماده می‌شود و این بستر تا زمانی که جان‌های قابل بیایند و در آن قرار بگیرند باقی می‌ماند تا فرهنگ نیکوکاری ادامه یابد.

بر این اساس بود که نظافتی تصمیم گرفت در کنار کارهای فردی محدودی که برای خود نگه داشته، کارهای تشکیلاتی را هم راه‌اندازی کند.

حمایت از 2500 بیمار سرطانی در یک انجمن خیرخواهانه

روحانی نیکوکار و سرشناس اهل آمل عضو هیئت امنا و هیئت مدیره انجمن حمایت از بیماران مبتلا به سرطان «آرین» است که در شهر آمل بوده و بیش از دو هزار و 500 بیمار تحت پوشش این انجمن قرار دارند.

او توضیح می‌دهد: متأسفانه در مازندران و به‌خصوص در آمل، خیزش سرطان زیاد شده است و ما در این انجمن در بخش شیمی درمانی، هزینه درمانی بیماران مبتلا به سرطان را به صورت کامل پرداخت می‌کنیم. به طور میانگین ماهی دو میلیارد تومان فقط هزینه دارو برای بیماران پرداخت می‌کنیم.

این انجمن در عین حال به نیازمندان بسته‌های معیشتی ارائه می‌کند و حمایت‌های این‌چنینی را نیز در دستور کار دارد. نظافتی درباره انتخاب عنوان آرین هم می‌گوید: مرحوم «آرین مسقطی» جوان رشیدی بود که مبتلا به سرطان شد و وصیت کرد که این کمک به بیماران سرطانی محقق شود. خانواده او نیز همکاری کردند و ما هم در کنار آنها قرار گرفتیم و تا امروز چندین سال است که به بیماران مبتلا به سرطان خدمت‌رسانی می‌کنیم.

سفیر مهربانی؛ حامی زندگی

در مجموعه «سفیر مهربانی» ایران چند موضوع دنبال می‌شود؛ یکی بحث درمان که هزینه‌های دارویی، درمانی و بستری پرداخت می‌شود. مؤسسه دارای بانک تجهیزات پزشکی است تا بیماران به خاطر ویلچر، واکر یا دستگاه اکسیژن مجبور نشوند هزینه بپردازند و این وسایل را بخرند، بلکه بتوانند وسایل مورد نیاز خود را از مجموعه را قرض گرفته و بعد از سلامتی، تحویل بدهند.

همچنین خانه‌ای به نام «خانه مهربانی» فراهم شده که وقف کودکان بی‌سرپرست است. آن طور که نظافتی توضیح می‌دهد تا به حال سه هزار کودک بی‌سرپرست از سراسر کشور مهمان این خانه بوده‌اند. اقامت، تغذیه و تفریح آن‌ها رایگان است و به مدت چهار روز مهمانی بسیار لذت‌بخش را تجربه می‌کنند.

در کنار همه این موارد باید کمک به آزادی زندانیان در سفیر مهربانی را هم اضافه کرد؛ فعالیتی که موجب شادی قلب بسیاری از خانواده‌هایی شده که عزیزشان به دلیل بی پولی یا اشتباهی غیر عمد راهی زندان شده بودند.

روحانی فعالی فرهنگی در کنار همه این موارد، از فعالیت «بهشت مهربانی زندگی» یاد می‌کند و می‌گوید: در راه آغاز یک فعالیت تخصصی برای معلولان استان تهران هستیم و عنوان مرکز که در این زمینه فعالیت می‌کند «بهشت مهربانی زندگی» است. سعی کرده‌ام فرهنگ مهربان بودن را در جامعه گسترش بدهم و به همین دلیل است که مراکزی که تأسیس می‌کنم عبارت مهربانی در عنوان آن وجود دارد.

او ادامه می‌دهد: قرار بر این است که با حمایت سازمان بهزیستی استان تهران بتوانیم این مرکز را راه‌اندازی کنیم که در شرف نهایی شدن است. مرکز به بیماران معلول اختصاص داده خواهد شد تا برنامه‌های توانبخشی و کارهای دیگر در آن انجام شود. درواقع این مرکز برای آموزش و توانمندسازی معلولان است، نه نگهداری از آن‌ها.

بدون پول هم می‌توان نیکوکار بود

بسیاری از مردم به دلیل فرهنگ غنی ایرانی و اسلامی و به دلایل ذاتی، به کارهای خیر علاقه دارند؛ اما تصور می‌کنند شاید به اندازه کافی پول برای انجام کار خیر نداشته باشند. مدیر مؤسسه خیریه سفیر مهربانی در این باره می‌گوید: کار خیر به پول دادن نیست. در صفحه مجازی به مخاطبانم می‌گویم اگر می‌خواهید به عنوان کمک پولی ارائه دهید بسیار خوب است، اما اگر هم نمی‌خواهید کمک کنید یا ندارید که کمک کنید، مجموعه‌های خیریه را به دیگران معرفی کنید. همین کار یک عمل خیر است و به دست مخاطب خودش می‌رسد.

او تصریح می‌کند: متأسفانه فرهنگی حاکم است مبنی بر اینکه هر کسی پول دارد می‌تواند خیّر باشد؛ اما اینطور نیست. شما وقتی به یک درخت یا حیوان آب و غذایی می‌دهید این یک کار خیر است. یا وقتی یک درخت را هرس می‌کنید دارید به نظافت آن درخت می‌پردازید تا در فصل بهار شکوفاتر شود که این خودش یک کار خیر است و نمی‌شود ثواب زیاد این کار خیر را تعیین کرد. اگر نسبت به هر چیزی که پیرامون ما وجود دارد ادب را رعایت کنیم کار خیر کرده‌ایم. برای نمونه در پیرامون ما گلی وجود دارد که باید در قبال او هم ادب را رعایت کنیم؛ یعنی هر چند وقت یکبار آن را تمیز کنیم و به آن توهین نکنیم.

این فرهنگ باید در جامعه ما حاکم شود که انسان، حیوان و طبیعت حق زندگی دارد و هر کسی می‌تواند به هر اندازه‌ای به این‌ها احترام بگذارد و وقتی این احترام و ادب رعایت شود، فرهنگ نیکوکاری ایجاد می‌کند.

کار خیر با حساب و کتاب

نکته قابل توجه این است که برخی از مردم خود را وقف نیکوکاری می‌کنند. اما پرسش این است که تا کجا باید خودمان را به کار خیر اختصاص بدهیم؟

سعدی شیرازی در این باره می‌گوید:

نه چندان بخور کز دهانت برآید

نه چندان که از ضعف جانت درآید

نظافتی هم در این باره معتقد است: اولویت اول برای هر فرد خانواده او هستند. یکی از اتهامات به خود من هم همین است که شما از شنبه تا چهارشنبه پیش خانواده‌ات نیستی. اما من و خانواده‌ام به این توافق رسیده‌ایم و بر همین اساس بود که کلیه‌ام را هم اهدا کردم. یعنی روزی که آن بچه نیازمند به کلیه را دیدم، اولین نفر از همسرم مشورت گرفتم و گفتم اجازه می‌دهی این کار را بکنم؟ ایشان در جواب به من حرف تأثیرگذاری زد و آن اینکه شما مرد هستید و باید به بیرون از خانه بروید و کار کنید، پس اجازه بدهید من این کار را بکنم، چون من در خانه هستم و اگر در بدن من هم نقصی ایجاد شود مهم نیست.

بر این اساس اگر اطرافیان فرد و خانواده همراه باشند، ورود به حوزه کار خیر در این سطح قابل قبول است؛ چنانکه روحانی فعال فرهنگی می‌گوید: چون افرادی مانند من اگر شبانه‌روز هم دنبال کار مردم باشیم نه صدمه‌ای به خانواده وارد می‌شود و نه جلوی پیشرفت زندگی شخصی را می‌گیرد. بالاخره من فرزند دارم و او باید پیشرفت علمی و اقتصادی داشته باشد و خانواده هم در آسایش و رفاه باشند و باید به این نکات توجه کرد. اما برخی افراد هم بوده‌اند که در کار خیر ورود حداکثری داشته‌اند و از زندگی دست کشیده‌اند و زندگی‌شان که پایدار نماند هیچ، کار خیرشان هم تداوم نیافت و هیچ برکتی در زندگی آن‌ها نیامد. بنابراین اگر کار خیر بخواهد برکت پیدا کند، باید آن رضایت قلبی و عاطفی خانواده حفظ شود.

اثر آشنایی با معارف دینی

آشنایی با معارف و آموزه‌های دینی هم در فعالیت خیرخواهانه بسیار تأثیرگذار است. کمیل نظافتی که روحانی فعالی است در این باره می‌گوید: لباسی بر تن من است، آرم نبوت و لباس خدمت است. پلیس یونیفرم دارد که لباس نوکری و کارگری او است و لباس طلبه هم لباس خدمت من است و قرار نیست که من را از مردم جدا کند. این عمامه هم تا زمانی برای من قداست دارد که من را به مردم نزدیک کند. اما اگر قرار باشد این لباس من را از مردم جدا کند، پارچه‌ای بیش نیست.

او که زندگی شخصی‌اش با آیت‌الله حسن‌زاده آملی و آیت‌الله جوادی آملی گره خورده، توضیح می‌دهد: این علما همشهری ما بوده‌اند و از بچگی با این عزیزان و فرهنگشان بزرگ شدیم. به خصوص باید از آیت‌الله حسن‌زاده آملی یاد کنم. ایشان برای من یک مرجع تقلید بود و از رفتار، کردار، منش و سبک زندگی‌شان تقلید می‌کردم. همچنین مادر ما که خداوند رحمتش کند می‌فرمود که پسرم اگر می‌خواهی آخوند بشوی، آخوند 300 سال قبل باش؛ یعنی وقتی کسی گرفتار است و وقت و بی‌وقت و نیمه‌شب به در خانه شما آمد، در به رویش باز باشد و مشکل او را حل کنی. بنابراین سعی کردم که این فرهنگ برای من ماندگار باشد.

لزوم حمایت دولت از خیریه‌ها

این روزها که خیریه‌ها گسترش زیادی پیدا کرده‌اند و گروه‌های جهادی و مؤسسات خیریه زیاد شده‌اند، گاهی مردم نمی‌دانند به کدام خیریه کمک کنند. نظافتی در این باره معتقد است: این تعدد خیریه را یک معضل می‌دانم که به چند دلیل است؛ اول اینکه، خیال دولت و حاکمیت را نسبت به این موضوع راحت می‌کند؛ چون می‌گویند مؤسسات خیریه هستند و کارها را انجام می‌دهند. دوم اینکه، برخی مسئولان، بخش خصوصی را رقیب خودشان می‌بینند که اصلاً چنین نگاهی به خیریه‌ها معنا دارد. سوم اینکه، من به عنوان یک خیریه‌دار و مؤسسه‌دار می‌خواهم خیریه‌ام را به رخ دیگران بکشانم و این به‌ رخ‌کشیدن و توسعه خیریه برای بقیه هم وجود دارد که خودش یک آسیب است.

او ادامه می‌دهد: بنابراین، ما باید فقر و بیماری را ریشه‌کن کنیم اما در حال حاضر دنبال این هستم که پول دارو بدهیم، اما راه درست این است که به دنبال پیشگیری برویم. ما به یک بزرگی در کشور نیاز داریم که تمام خیریه‌ها و مؤسسات را هدف‌مند کند که در اینصورت می‌توانیم شاهد نتایج خوبی باشیم. وگرنه ما با فرهنگ وقف و کار خیر مشکلی نداریم و هر کسی که توانش را دارد می‌تواند کار خیر انجام بدهد اما اینکه هر کسی بیاید و برای خودش یک مؤسسه تأسیس کند فقر و درد ریشه‌کن و درمان نمی‌شود.

جشنواره ملی اعطای نشان نیکوکاری؛ کمکی برای فعالیت‌های خیرخواهانه

فعالیت‌های نیکوکاری می‌تواند به تغییرات مثبت در سطح کلان جامعه منجر شود. با جمع‌آوری منابع و توزیع آن‌ها به درستی، مؤسسات خیریه می‌توانند به حل مشکلات اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی کمک کنند. این تغییرات می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی افراد و ایجاد فرصت‌های جدید برای آن‌ها منجر شود.

طی ماه‌های گذشته، حرکت ملی در سطح کشور رخ داده است که دغدغه‌اش این بود تا کار خیریه‌ها متمرکزتر، تخصصی‌تر، آگاهانه‌تر و مؤثرتر باشد و بر همین اساس چندین دستگاه دولتی و غیر دولتی گرد هم آمدند و «نخستین جشنواره ملی اعطای نشان نیکوکاری» را راه‌اندازی کردند. در این جشنواره حدود یک هزار و 800 خیریه برای حضور ثبت‌نام کرده‌اند تا با یکسری شاخص‌ها ارزیابی شوند.

نظافتی در این باره می‌گوید: اگر مسئول ما دغدغه‌مند باشد خیلی از مشکلات به‌راحتی حل می‌شود. مسئولان سازمان اوقاف نشان داده‌اند که در این حوزه دغدغه‌مندی دارند. اگر نگاه همه مسئولان به این سمت برود که ما کار خیر و نیکوکاری را در کشورمان یک محور بدانیم، خیلی از مشکلات و موانع برطرف می‌شود.

به اعتقاد این فعال بخش امور خیریه، اگر جشنواره‌های این‌چنینی تداوم یابد و کمیته‌ای تشکیل شود که در طول سال راهکارهای علمی و عملی که بشود آن‌ها را نهادینه کرد، سروسامان بدهد، بسیاری از پراکندگی‌ها و کارهای جزیره‌ای هم حل می‌شود. این جشنواره قطعاً خروجی خوبی خواهد داشت.

امید است به واسطه برگزاری این برنامه‌ها، هم حال دل مردم و هم حال دل مسئولان خوب شود. تا می‌توانیم حال یکدیگر را خوب کنیم؛ زیرا عمر کوتاه است و وقت زود تمام می‌شود.

انتهای پیام/