نگاهی به نمایش “ژن زامبی” مردم، مردی، نمُرد

خبرگزاری تسنیم

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، حامد رحیمی نصر از جمله کارگردانان تئاتر است که همواره دنیای عجیبی را برای کارهای خود انتخاب می کند؛ کافی است نگاهی به دو سه کار آخر او بی‌اندازید تا بفهمید دنیایی که این کارگردان در ذهن خود می‌پروراند دارای ویژگی‌های عجیب و غریب خاص خود است.

رحیمی نصر پیشتر در وی اِی آر دنیای آدم‌هایی را به تصویر کشید که گذشته‌ای ندارند و آینده‌ای هم برای آنان متصور نیستیم.

یا در شیزوفرنی پرش‌ افکار یک بیمار شیزوفرنی را می‌بینیم که رحیمی نصر سعی می‌کند در ژانر گروتسک این موضوع را به دید مخاطب برساند.

اگر بخواهیم کمی دقیق تر شویم ژن زامبی بیشتر ادامه وی آی آر است؛ با این تفاوت که رحیمی نصر این ایده را در این اثر به تصویر می‌کشد که جهان هرچه جلوتر می‌رود به سمت عقب حرکت می‌کند.

تصویر سرزمین فورچونای اونوری در دنیایی که پس از جنگ جهانی چهارم به تصویر کشیده شده دلیلی بر این مدعا است.

اما این دنیا زمانی پیچیده‌تر می‌شود که قرار است بر پاشنه ساختار سنتی به حیات خود ادامه دهد و پدیده مرگ در آن اثری ندارد.

در حقیقت ما با مردمانی طرف هستیم که به دنبال تغییر نیستند و به آنچه که جاودانگی نام دارد خو کرده‌اند. همان مردمانی که امنیت خود در سرزمین حفاظت شده را به کنجکاوی در سرزمین‌های دور ترجیح می‌دهند و تنها چالش پیش روی آنان چیزی بنام زندگی است.

رحیمی نصر در عین حال با نگاهی روشن، تفاوت دنیای آدم‌های مختلف را به تصویر می‌کشد و به این نکته اشاره دارد در جایی که قرار نباشد از اساس گفت‌وگویی شکل گیرد اتفاقی رخ نخواهد داد.

همچنین پایان بندی اثر هم نقدی بر این نکته دارد که جامعه بدوی تنها پذیرشگر است بدون آنکه به موضوعات دیگر توجه کند.

قرار گرفتن گروه خورشید و متناسب سازی ترانه های این گروه با محتوایی که در ژن زامبی می‌بینیم از دیگر نقاط مثبت این اثر است.

در بخش کارگردانی نیز رحیمی نصر کار پر ریسگی را در ژن زامبی انجام داده و آن استفاده از کاراکترهای متعدد است که هیچکدام برای پر کردن صحنه در میزانسن قرار نگرفته اند بلکه هریک بر اساس نمایشنامه، کارکرد خود را دارند.

بازی‌ها برای همه شخصیت ها به یک اندازه طراحی شده تا جایی که همه بازیگران در یک اندازه و به اندازه و با بازی‌های قابل قبول در اثر حضور دارند.

رحیمی نصر در عین حال دو لایه متفاوت را در ژن زامبی به مخاطب عرضه می‌کند که این نقطه قوت اثر است. نخست لایه بیرونی که اثری با دستمایه طنز و روایتی خطی است اما در لایه‌های پنهان او در ادامه تئاتری که دنبال می‌کند دست به نقد رفتارهای اجتماعی زده و گذر جامعه از سنت به مدرنیته را به طور معکوس دستمایه ساخت ژن زامبی قرار داده است و شاید به همین دلیل است که ژن زامبی امروز به یکی از پرمخاطب ترین آثار روی صحنه تبدیل شده است.

در مجموع ژن زامبی نمایشی قابل قبول در راستای دغدغه های حامد رحیمی نصر است و دنیای عجیب او اینبار هم توانسته علاوه بر مخاطبان، نگاه تئاتربین های حرفه ای را نیز به خود جلب کند.

انتهای پیام/