در سوگ مردی که رفت، اما مردانگی‌اش ماند
گیرا آنلاین_ ✍️ غلامعلی جعفرزاده إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّـا إِلَیْهِ رَاجِعونَ «همانا ما از آنِ خداییم و به سوی او بازمی‌گردیم.» مرگ، حقیقتی است که هر انسانی روزی با آن روبه‌رو می‌شود، اما گاهی فقدان برخی انسان‌ها بیش از آنکه یک اتفاق طبیعی باشد، زخمی عمیق بر دل یک شهر، یک دیار و یک نسل می‌نشاند. در […]
گیرا آنلاین_ غلامعلی جعفرزاده
إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّـا إِلَیْهِ رَاجِعونَ
«همانا ما از آنِ خداییم و به سوی او بازمی‌گردیم.»
مرگ، حقیقتی است که هر انسانی روزی با آن روبه‌رو می‌شود، اما گاهی فقدان برخی انسان‌ها بیش از آنکه یک اتفاق طبیعی باشد، زخمی عمیق بر دل یک شهر، یک دیار و یک نسل می‌نشاند.
در این روزگار که بیش از همیشه به تکیه‌گاه‌های اخلاقی و الگوهای مردانگی نیاز داریم، رفتن آنانی که در چندین دهه خوش‌نامی و درستی‌شان را ثابت کرده‌اند، تلخ‌تر از همیشه است. هر رفتنی اندوه‌بار است، اما آنچه بیشتر دل را به درد می‌آورد، نگرانی از نبودن و تکرار نشدن چنین انسان‌های شریف و با مرام است؛ آنان که نه خود را به ارزانی دنیا فروختند و نه از اصول و مسلکشان کوتاه آمدند، آنان که با همه نامهربانی‌ها و تنگناها، همواره مردم و رضای پروردگار را بر هر چیز دیگری ترجیح دادند.
و همین است که حتی پس از سال‌ها دوری از مسئولیت و عرصه‌های اجتماعی، فرهنگی و سیاسی، خبر رفتنشان شهری را در سوگ فرو میبرد، دل‌ها را به درد می‌آورد و اشک‌ها را جاری می‌کند.
حاج اسماعیل حاجی‌پور، مردی از تبار مردم شریف و بااخلاق رشت، از همین تبار بود. مردی که عمرش را وقف مردم کرد، به عشق این دیار زیست و در تمام مسیر زندگی‌اش، جز نیکی و خدمت از او دیده نشد. او یادگاری از نسل مردانی بود که معنای حقیقی اخلاق، جوانمردی و وفاداری را به‌جا گذاشتند.
و چه سعادت بزرگی است که انسانی برود و مردم این‌چنین دلتنگش شوند.
از این فرصت استفاده کرده و از صمیم قلب، این ضایعه را به همسر فداکار و مهربانش، که خود پرستاری نیک‌نام در میان مردم بود، به فرزندان عزیزش، به ویژه محمدرضای گرامی که بوی پدر را می‌دهد، و به برادران پرافتخارش که زخم‌های دفاع از این سرزمین را بر تن دارند، تسلیت عرض می‌کنم.
حاج اسماعیل حاجی پور ، نامت به نیکی و یادت همواره گرامی باد. روحت شاد و قرین رحمت الهی.
هجدهم بهمن ۱۴۰۳